من به توخندیدم چون میدانستم تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب رادزدیدی پدرم از پی توتنددوید ونمیدانستی باغبان همسایه پدرپیرمن است من به توخندیدم تا که باخنده ی خود پاسخ عشق تورا خالصانه بدهم بغض چشمان تولیک لرزه انداخت به دستان من وسیب دندان زده ازدست من افتاد به خاک دل من گفت برو چون نمیخواست به خاطربسپارد گریه ی تلخ تورا ومن رفتم وهنوز سالهاست که درذهن من آرام آرام حیرت وبغض تو تکرار کنان میدهدآزارم ومن غرق این پندارم که چه میشد باغچه کوچک ماسیب نداشت